25 stvari koje sam naučila u jugoistočnoj Aziji - vol 1

1.    Kuća i kancelarija su mi svuda gde sam duže od jednog dana

2.    Uvek je dobro znati gde je najbliže Imigraciono. Možda zatreba produženje vize ili još jedan ulazak u zemlju

3.    Zdravstveno osiguranje je apsolutni must have

4.    Ćoškarenje na asfaltu je ljubav. Kafane su precenjene

4 ujutro u Soi Rambuttri

5.    Sva osećanja su x 10. I sreća i kriza identiteta

6.    Sa svim važnim ljudima koje upoznaš usput, srešćeš se ponovo, pre ili kasnije

7.    Vreme prolazi neosetno. Skapirala sam to posle dva meseca, u Sajgonu

8.    Kokosovo ulje može da se maže na kožu, kosu i na `leba. Najbolje je na ovom prvom. «You are so brown!»

Najslađe se nose hotelske japanke. Ho Chi Minh City (Saigon), Vijetnam

9.    Ako ne kažeš «footscrub» pedikirki, najčešće ćeš dobiti samo oblikovanje noktiju

10. Svež kokos je najbolji prirodni izotonik. Diže iz mrtvih po vrućini, leči mamurluk

11. U kišnoj sezoni, puzeće životinje su malo veće nego obično

12. Vijetnamska kafa je najbolja koja sam ikad probala

Trung Nguyen Coffee

13. Dovoljan je jedan veliki Chang (Thai pivo, 6.5%) da se slika sveta promeni

14. U džungli može da se čuje zvuk koji liči na budilnik

15. Zalasci sunca nisu romantična bljuvotina. Priroda je jača od Photoshopa i psihodelika

16. Bedak je voziti se u kupaćem kostimu na moru u Kambodži. Na Tajlandu je normalno

Slikano kamericom od 3 MP

Džungla čisti glavu

17. Japanke (jadranke) su baš potrošna roba

18. Muay Thai borci su neviđeno građeni. Šteta što su, uglavnom, za glavu niži od mene

19. Broj narukvica se smanjuje u Pnohm Penhu. Ostavljaju se na Poljima smrti

20. Komarce najbolje tera kombinacija spirala, mirišljavih štapića za hram i Sketolena

Meč u Bangkoku

21. Tajlandski paracetamol je pet puta jači od srpskog

22. Nisu baš sve Rihannine pesme toliki trash

23. Ne mogu uvek da prepoznam ladyboya  

24. Market 7 11 je dobar za izlazak, večeru i doručak posle klabinga

25. Koh Phangan postaje sve ozbiljnije party ostrvo

Institucija

Mazohizam pokreta do Kambodže. Ne pokušavajte sami

Skupljači viza uglavnom praktikuju ne baš komforan način transporta od tačke A do tačke B. Ušteda kao racionalni momenat je važna, ali sama pomisao na neizvesnost je ono što nas radi kao afrodizijak. Mnogosatna klackanja, presedanja i sporazumevanja sa lokalcima, haos, znojenje, granice. Nekad stvarno odlepimo. Ali kad to prođe, ostaju neprocenjiva sećanja koja ne bih menjala ni za šta na svetu.

Postoje mnogo načina da se s Tajlanda lako stigne u Kambodžu. Ako nekad ponovo budem radila kao vodič za jugoistočnu Aziju, sigurno ću izabrati neki od tih. Ali ne i kad sam solo s cimerom.

Krećemo u tešku i vlažnu zoru iz Bangkoka, boreći se sa otežalim kapcima i udovima. Polu-svesni, natovareni i toksikovani brzom hranom iz marketa, hvatamo taksi do železničke stanice. Ris na nozi mi pulsira od rane zarađene na Koh Phanganu, nekoliko dana pre toga.

Na stanici Hua Lampong, probijamo se kroz gomilu lokalaca i bekpekera. Iz samo meni znanih razloga, malčice paranoišem da li ćemo ubosti pravi voz. Iako na karti piše broj perona, piše i na tarabi, pa nije... Ako su ga promenili, saznaćemo kad nam pritrči histerična Tajka u uniformi, pogleda kartu i rukom pokaže gde da uđemo.

Šta drugo raditi u vozu...

Naravno, sve je OK i iz prve nalazimo naš voz treće klase. Sedišta od sivkastog skaja poređana su po celom vagonu. Ubrzo pristižu mladi, parovi, deca, Evropljani, Azijati, bake koje prodaju vodu, pržene banane, kikiriki i sendviče. Točkovi počinju glasno da stružu i voze nas kroz oronula siva predgrađa i sasušene poljane. Dok se sunce penje, topli vazduh duva sa otvorenog zadnjeg dela vagona. Kmer (Kambodžanin, prim. aut) koji sedi prekoputa mene, digao je stopala u pohabanim čarapama na moje sedište. Zato ja svoje zavijeno držim na torbi.

Retro.

Nakon osam sati, stižemo na stanicu u Aranyaprathetu. Zaskaču nas vozači tuk-tuka koji mogu da nas prebace do granice. Nakon cenkanja, kreće jedna od mojih omiljenih zabava u Aziji – suluda vožnja koja mi ispomera organe i oguli ušne kanale...

Kuda sad. Peške?!

Na graničnom prelazu je zabranjen motorni saobraćaj, znači, treba prevaliti deonicu puta peške, do prvog reda za pasošku kontrolu. Naslanjam se bekpekom na ogradu da ne kljoknem, jer me voz već iscrpeo. Ulazimo u zgradicu socrealističkog enterijera u kom dominiraju drveni šalteri. Popalila sam senzore i snimam razna bela lica koja, kao i mi, znaju da ovo mlaćenje itekako vredi, jer nas, iza horizonta, čeka impresivni hram-grad Angkor...

A onda, spektakl. Kamena kapija u obliku Angkor Wata, sa natpisom Kingdom of Cambodia. Iza su administrativne zgrade u kojima treba da izvadimo vize, a odmah pored su i džinovska kazina! Vrućina nas kida a ranjenu nogu mi pritiska 10 kila prtljaga... Morala sam da ponesem toliko. Nikad neću naučiti.

Welcome to Cambodia!

Onda još jedna faza. Na mali kružni tok treba da stigne besplatni bus do stanice u Poipetu. Ponovo skini-spusti-uzmi-podigni na ramena bekpek, a u međuvremenu, probaj da nađeš sedište između torbetina i raznih čudnih ljudi. Zatim, na stanici, zajedno sa parom iz Italije, uzimamo taksi do Siem Reapa – prvog odredišta u Kambodži, gradića pored Angkora. Volela bih da mogu da upijem pejzaže nove zemlje – ravan teren, poljane, kafane i kuće. Ali ipak, padam u komu na prednjem sedištu... Bude me na stajanju – da se ispravim svežim kokosom, najboljim prirodnim izotonikom.

Kad će taj bus...

Ima li ovo kraja, pitam se, dok stižemo nadomak Siem Reapa. Taksista pokušava da nas prebaci u tuk-tuk, a nismo se tako dogovorili. Zato vrištim pred zgranutim Italijanima «I`m wounded!» i pokazujem zavoj na nozi. Fini su Kmeri, divan narod i stvarno nisam ironična, ali ipak... Nismo više euforični bekpekeri, sad smo već podivljali! ...

Ipak ostajemo u taksiju i stižemo, a mučenik nas vozi dva kruga po gradu da nađemo smeštaj. Siem Reap je lepi gradić, i samo da nađemo hostel, speremo štroku, da medicinska sestra u meni obavi zalivanje jodom... pa možemo da prošetamo i planiramo posetu Angoru.

Stigli u Siem Reap 

Mazohizam pokreta u Bangkoku - intro

Kroz Bangkok pre svitanja struji posebna energija. Mrak malo priguši buku ali ostavlja 100 tona vlage i vrućine na potiljku i udovima. U to doba često stižem ili opet krećem negde... uvek iscrpljena, polu-obnevidela i nekoordinisana. Ali ta stanja su OK jer su podređena pokretu, mom najvećem fetišu.

...U nekom od povrataka, vučem se po ostacima haosa na Khao San Roadu. Provlačim se kroz aure znoja oko neonskih reklama, preskačem barice piva i pobacane užegle nudle i zaobilazim glasne tinejdž turiste u komatoznim položajima. 

Zatim prolazim ulicu Soi Rambuttri, između mirisa šiše iz fensi kafane koja radi 00-24 i zida iza koga je lokalni hram. Preskačem beskućnika sa tabanima boje katrana koji spava na ćošku, pored šarene tezge sa svemirskim voćem. Tu počinje budžak širine dva i po čoveka, koji vodi do guesthousea.

Moram sesti na klupicu, da probam da odlepim vazduh od vlage i kožu ramena od ručki bekpeka. Nepredvidivom recepcioneru je dosadno u 4 ujutro pa izlazi da mi poželi dobrodošlicu i zavrti nekoliko nepovezanih rečenica. Smeh mi šišti iz daha a telesne tečnosti su presušile od antibiotika i puta koji je trajao 18 sati. U sobi mogu da ostanem do podneva, kad kreće da teče drugi dan... uz tuš i jastuk, to je dovoljno za reset.

...U nekom od odlazaka, zvuk alarma mi prži sadržaj lobanje i ne da sočivima da rade, pa slepa preskačem nečije torbe razbacane oko kreveta. Do raskrsnice sa koje krećemo deli nas 100m ali potrebno je snage i koncentracije kao za trijatlon. Ostavljamo krmelje i lokalnu valutu-bate na kasi marketa 7/11, za emulgatorske bombe iz junk fooda. Ali i to instant ne-zdravlje je kul, jer ga praktikujem samo pre povećanja kilometraže. 

Zatim dreždimo na trotoaru kod železničke stanice. Ranac me vuče na asfalt a zavoj s risa se kači za jadranke. Već smo lepljivi i još uvek ne skroz budni, ali, valjda, dovoljno svesni da skapiramo na kom peronu je voz za Aranyaprathet... poslednji grad pre granice sa Kambodžom.

Rhythm and Sands festival, 24. jan, Koh Phangan

Rhythm and Sands at Koh Phangan is a relatively new festival which occupies more and more attention of the visitors. It is organized on a monthly basis as an extension of New Zealand festival Rhythm and Vines. Due to serious production, powerful sound system, line-up consisted of DJ superstars with local support and incredible tropical night scenery, it is definitely on of the best events at the island.

It is easy to get to the party by following the main road besides the sea, which directly turns into Beach Village resort in Ban Tai. Taxi is, by default, full of loud people in a great mood. After the entrance, paths leads through the bungalows to the festival spot, which consist of three stages.

Main stage is at the beach, right besides swimming pool illuminated in azure and pink lights. At the dancefloor which is covered by the softest sand, many barefoot people is dancing with the melodic sound of legendary Phill Hartnoll from Orbital. Massive sound system and hypnotizing lights, warm seductive wind and exotic ambient, additionally are pumping good vibe that is overflowing the beach. Then Mickey Finn, d`n`b veteran, enters the DJ booth and the atmosphere is getting even hotter! His energetic beats with liquid d`n`b flavor, made the crowd to share love and fantastic mood even more intensively!

A little walk to the other part of the beach, leads us through happy people dancing under the beautiful sky, to the second stage, Electronic Lounge. It is a bar 2 meters from the sea, covered with finest white sand. The space can host around 100 people, giving it more intimate atmosphere. It is getting full, while Nathalie de Borah drives the audience with tech-house based sound, including couple of retro hits. Then Thomas Gandey aka CadgedBaby takes over the decks, and tech and deep house starts to melts downs the visitors in an amazing night.

Third stage, Open Soul Chillout Park, hosts live bands. Very nice one – The Jam, moved our hips with dancing beats, like Madonna, Vaya Con Dios and others.

After R&S is finished, I can only say – I`m looking forward to the next edition, at end of February! 

More info: http://www.facebook.com/rhythm.sands

Half Moon festival, 2.feb 2013, Koh Phangan

Parties which follow the lunar calendar are organized at Koh Phangan from week to week. Deep jungle at the south east side of the island hides the place where thousands of people celebrate the night of Half Moon. Road from our home to there leads us across sharp curves and slopes strewn by the sand, through the soft lights and intensive scents of the nature and the sea.

 

It is getting crowded in front of the 711 market in Ban Tai, where fluo coloured people are circulating. Besides the spot, shady path under the palm trees and ashy clouds is lightened by the little torches at the asphalt.

In front of the entrance, people are flowing down from their motorbikes parked in lines. After the entry, terrain goes up, through bars and stands, fluo canvas and body artist. The night and the sky are vibrating in the beat of groovy progressive trance sounds.

 

Dancefloor is covered with the white punctuated canvas, the ceiling of the space ship. It is held by the central green column with the eye on its top, from which braided brick-red bundles are coming down. At the gray rock on the right, fire forms are spinning around naked Asian torsos.

Full on baselines rocks the jungle, getting the dust into warm and humid air. The nature is coming down to fairy's garden where the little animals are playing. Aliens with palms below their chins are saying „Kop Khun Kap“, while they are overlooking fluo bats – guardians of the stage. Green shellfish blinks from the chillout gallery ceiling, besides our back. There is the capsule which can create and destroy life, just besides the video beam where Japanese geisha lives in the waves.

We are putting our shoes on and off, around the wet sand, stones, concrete, besides bars where happy Thai people are dancing. It is hooot and we are sweating together with the screaming crowd, while we are driving through the blinking clouds and pounces of psy and progressive flavoured trance. The dawn is near and the knees are getting numb...

On the way back home, wind whiffs through the forest in the harmony of c minor. The sunrise comes at our little beach on the west, while pale pink rays illuminates grayish blended space of the sea and sky.

I`m afraid to sleep, wanna stay in this magic forever.

Btw, line up:

Photos by:

Ivan Krkotić

www.phanganist.com

Half Moon festival, 2.februar 2013, Koh Phangan

Žurke prema lunarnom kalendaru održavaju se na Koh Phanganu iz nedelje u nedelju. Duboka džungla na severozapadu skriva mesto na kom hiljade ljudi slavi polumesec na Half Moon festivalu. Put od naše gajbe do tamo vodi preko oštrih krivina i nizbrdica posutih peskom, kroz mekana svetla i intenzivne mirise prirode i mora. 20 km brze vožnje skuterom vuče anestezirana usta u smeru pareze facijalis.

Gužva počinje ispred dragstora 711 u Ban Taiju, gde se smenjuju ljudi išarani fluo bojama. Changovi i vode padaju kod kante za đubre, gde jedino ima mesta. Pored 711 je odvajanje za žurku, stazom mraka ispod palminih krošnji i sivkastih oblaka, pored bakljica zapaljenih na asfaltu.

Ispred ulaza na party more ljudi se sliva sa bajkova parkiranih u redovima. Nakon ulaska, teren se penje uzbrdo, kroz šankove i štandove, fluo platna i artiste za crtanje po telu. Noć i nebo vibriraju u beatu groovy zvuka progressive trancea.

Dancefloor pokriva razapeto belo rupičasto platno, plafon svemirskog broda. Drži ga centralni zeleni stub sa okom na vrhu, iz kog se spuštaju ispleteni snopovi cigla-crvene slame. DJ booth je uokviren šljašteće plavim neonskim trouglom, pred kog puzi džinovsko cveće.Na golom kamenu sa desne strane, vatreni oblici prepliću se sa golim azijatskim torzoima.

Basovi full ona sve jače tresu šumu i mesec i dižu prašinčinu u topli i vlažni vazduh. Priroda se spušta u vilinu baštu u kojoj se igraju životinjice. Alieni sa dlanovima sastavljenim ispod brade izgovaraju „Kop Khun Kap“, dok nadgledaju fluo šišmiše koji čuvaju stage. Zeleni ljuskari blinkaju sa nadstrešnice galerije za chill koja nam je iza leđa. Ispod visi kapsula koja može da kreira i uništi život, odmah pored video bima na kom gola japanska gejša živi u talasima.

Obuvamo se i izuvamo ukrug po vlažnom pesku, kamenju, betonu, između šankova u kojim đuskaju kiseli Tajci. Vrućinaaa i znojenje sa vrištećom masom, dok se satima vozimo kroz oblake blinkajućih čestica i zalete psy i tech trancea! Svitanje je blizu ali kolena već trnu...

U povratku kući putujemo kroz mirise maslačka i sena i zvuk budilnika iz džungle. Vetar huči u proggy harmoniji c mola. Sviće na našoj plažici na zapadu, dok bledo roze svetlost obasjava sivkasti prostor mora i neba.

Spavati nekad?

Btw, line up:

Fotke by:
Ivan Krkotić
Trip Advisor
www.phanganist.com
www.katiethenomad.wordpress.com
http://katiethenomad.wordpress.com

Citati o putovanju i otkrivanju lične istine

Nedavno sam, u kući, našla papir sa ispisanim citatima iz neke knjige o odnosu putovanja i samospoznaje. Nije me mrzelo da ih prekucam i zamolim sve koji pročitaju ovo da mi pomognu da saznam koja je knjiga u pitanju.

Jedino što znam je da smo je naglas čitali u kancu, pre šest godina.

Tada sam kapirala teorijski, a volela bih da je pročitam sad, nakon mnogo stotina dana mrmota, koji već pripadaju istoriji :)

Evo ih:

Sloboda kretanja – spoznaja istine posredstvom putovanja. Bez spoznaje sveta i sebe u njemu, nema ni slobode

Turizam sam deluje oslobađajuće. Bilo tako što privremeno kida veze sa nužnošću svakodnevice, što omogućava spoznaju istine posredstvom putovanja, ili što podstiče oslobađanje od sopstvenog lažnog identiteta i doprinosi pokretanju procesa samospoznaje i samoostvarivanja

Negativna sloboda ili sloboda od... – koncept slobode koji označava odsustvo spoljašnjih ograničenja i otpora individualnoj aktivnosti, tj jednako pravo svakog čoveka da uređuje svoj život

Privremena promena prostora znači istovremeno privremeno oslobođenje od svakodnevice. Odlaskom iz mesta u kome se odigrava svakodnevni život, javlja se mogućnost oslobođenja od uobičajenog modusa egzistencije koji se oslanja na ponavljanje niza istovetnih aktivnosti i obaveza u strogo određenim vremenskim intervalima, u igranju istih društvenih uloga po određenom klišeu, u obaveznom kontaktu sa stalno istom...